Specjlalnie Ratusz dla Redaktora

Nie robi się takich rzeczy, wiem. Nie mogę się jednak powstrzymać i podejmę polemikę z redaktorem Giedrysem. O takiej chwili marzyłem od lat, aż nadeszła. Mogę się z nim wreszcie pokłócić. Mało tego, mogę go nawet wyzwać od kretynów, bo wiem, że nie odwoła się do paragrafu 212 kk, gdyż jesteśmy przyjaciółmi. Za kilka dni na dodatek będę świadkiem na jego ślubie i gdyby tylko miał taki zamiar, aby pójść do sądu, to ślubu nie będzie. /Chyba, że chce się wymigać od żeniaczki, a nie wie jak to zrobić./

Całą tę recenzję mógłbym potraktować jako wielki komplement, gdyby nie fakt podany już we wstępie o maleńkim budżecie jaki miałem na ten film. A dlaczego komplement? Bo tekst jest skrojony na miarę wielkiej hollywoodzkiej produkcji. Jakby dotyczył jakiegoś filmu o wielkim nakładzie, w którym biorą udział gwiazdy światowego formatu. Takiego, do jakich Pan redaktor przywykł, bo tylko takowe ogląda. Gdzie treść stanowi mniej więcej cztery zdania scenariusza, a reszta to rąbanka i efekty komputerowe. Przy tego typu produkcjach, to faktycznie piąte zdanie jest już męczarnią dla umysłu. Fragmenty filmu, gdzie strzelają i biegają po lesie, doskonale zostały przez Pana redaktora zrozumiałe, a redaktorskie rączki w trakcie trwania tych scen gorączkowo poszukiwały w ciemnościach konsoli do gier. Jakby tu jeszcze jednego Szwaba utłuc?

No niestety, trochę mało tej rąbanki było w filmie, na dodatek w części o filomatach mówili pełnymi zdaniami. Sedno naszych czasów: be, to się nie klei, bo mówią pełnymi zdaniami. O co chodzi? I jakieś sceny symboliczne. Nota bene: język w pierwszej części jest zabiegiem świadomym. Wszak jest bohaterem tego epizodu. W dodatku bardzo istotnym. Na początku nawet próbowałem wprowadzić autentyczny język z tamtego czasu, ale nawet dla mnie było to zbyt odległe, a co dopiero dla osób przywykłych do komercyjnych produkcji.  Lepiej ze zrozumieniem mojemu kochanemu przyjacielowi poszło w ostatniej części filmu, gdzie co drugie słowo to „k…a”. Nawet się nią zachwycił, bo umysł wyćwiczony od ciągłego oglądania klipów świetnie sobie z tym radzi. No cóż, doskonale rozumiem, że przyswajalność tylko krótkich sytuacji jest dużo łatwiejsza, a te bardziej złożone można postrzegać jako zamach na swój intelekt. Symbolika niestety nie ma w takim wypadku szansy na skierowanie myśli odbiorcy ku ukrytym, niejawnym treściom. To stanowczo zbyt dużo.  Film zmusza do myślenia nieprzypadkowo, celowo nie podaje wszystkiego na talerzu. Aż strach pomyśleć, co by można napisać po obejrzeniu jakiegoś filmu Bergmana czy Viscontiego. Jednak będąc prowincjonalnym dziennikarzem można tylko pisać o prowincjonalnych filmach. A ja mu dałem możliwość rozwinięcia skrzydeł, poczucia się przez chwilę jak dziennikarz z New York Times’a, co go miliony czytają i wielce z jego zdaniem się liczą. To i można poszaleć.

Jednak to jest film lokalny, a redaktor Giedrys wie o robieniu filmów tyle, co ja o grach komputerowych. Czyli nic. Zabrakło mu w filmie ogólnych planów np. Ratusza. No fajnie. Już widzę jak zamykam cały Stary Rynek na dwa dni a dwudziestu scenografów przez tydzień usuwa współczesne elementy z planu. I na tę 5 sekundową scenę wydaję cały budżet filmu. Totalna niekonsekwencja i niezrozumienie realiów. Zresztą tych niekonsekwencji jest w tekście pełno. Raz to dobrze, że nieprofesjonalnie, po chwili staje się to jednak zarzutem. Wyszło, nie wiadomo skąd, że zrobiłem film fabularny, po czym pada zarzut o przeinaczaniu faktów. A film fabularny może przecież dowolnie interpretować historię. Tak jak zrobiłem to z fragmentem o ks. Popiełuszce. Pokazałem to, co mogło się wydarzyć w czasie, który jest całkowicie nieudokumentowany lub nasza wiedza opiera się wyłącznie na zeznaniach samych sprawców. Prawdy nie dowiemy się nigdy. Jednak jako lewak, uważa zapewne Pan redaktor, że SB-cy w tym czasie pojechali na obiad, a ksiądz przypadkiem kością się zadławił. Siła wyobraźni jest wielka, o czym sam Grzesiu dowiódł recenzując film, jaki powstawał w jego głowie równolegle i niezależnie od mojej produkcji, a Panoptikon najwyraźniej go przerósł. Szkoda.

Teraz czas iść kupić prezent ślubny i chyba to będzie kaganiec.        

PS. Oglądałem właśnie „Gorzkie Gody” Polańskiego i ani jednego ogólnego ujęcia statku.A akcja głównie na nim się toczy.