Święto SW

To się może wydawać dziwne, ale moim ulubionym miejscem w Toruniu staje się Areszt Śledczy. Bywam tam tak często jak recydywista namiętnie prowadzący rower wiejską dróżką o zmierzchu. Może nie z tych samych powodów, co ów smakosz taniego wina, ale zawsze człowieka nerw szarpie. Kraty, bramy, strażnicy pod bronią. A co by było gdyby klucze zgubili i wyjść by nie można było? To już aresztantom lepiej, bo palić im wolno i poduszeczki mają oraz ustawowe 3 metry. A ja musiałem z Panią, co miała dwie gwiazdki na pagonach regulamin służby więziennej łamać i palić w ukryciu. I zrobiłem to tylko dlatego, że wyższa stopniem była. Jakby co, to mogę powiedzieć jak każdy Niemiec po wojnie – Ja tylko wykonywałem rozkazy. Teraz jak już wiem, co z nałogiem począć w areszcie, czuję się tam jak w raju. Wszyscy tacy uśmiechnięci, sympatyczni. Zupełnie nie wiem, dlaczego na nich „klawisze” mówią. Kawkę mi podają, ciasteczka, zdjęcia sobie ze mną robią jak ze Statuą Wolności i na święto swoje zapraszają. Film pokazali szanownym gościom. Seans nietypowy, bo wśród widzów szef policji, szef straży miejskiej, szef straży pożarnej, sędzia, konsul, żołnierz i mnóstwo „klawiszy”. Musiałem stać na baczność, hymn mruczeć /nikt nie śpiewał, teraz to już chyba tylko kibole na stadionach to robią/, przemawiać i klaskać. Poznałem jednak wszystkich, przez których ręce musiałbym przejść gdyby mi się kiedyś zachciało ten rower po nocy prowadzić środkiem drogi. A, był też tam też ksiądz, ale to na wypadek gdybym miał pecha.