Po nieprzespanej nocy

Po nieprzespanej nocy, jaką mi dawkują od czasu do czasu członkowie ekipy pracującej przy filmie, siadam do bloga i on mnie ratuje. Jest jak misjonarz na Haiti. Pomaga wrócić do kolorowych myśli. Wkoło same gruzy, bieda i anarchia, a blog mi podpowiada: „Zamień gościu smutki na literki, poukładaj w zdania i edytuj”. I jak sobie piszę, to czuję jak te wszystkie dyrdymały, których słucham na co dzień, spływają mi w okolice dupy. Taka zwykła fizjologiczna czynność, skądinąd naturalna. Bo jak tu nie mieć wydalniczego stosunku do tego, że X do Y-ka nie może się dodzwonić i do mnie o to ma pretensje, albo największy artysta na planie podburzany przez swoją nową ambitną narzeczoną urządza strajk i zdesperowany ucieka się do szantażu. Z kolei następna mega ambitna dziewczyna, co drugie zdanie mówi – „Tak nie może być”. Narzekają, biadolą i ciągle donoszą na innych. Czyż to wszystko nie jest takie gombrowiczowsko polskie? Takie mrożkowe? Ano jest, bo jakby nie było, robię film w małym prowincjonalnym miasteczku, gdzieś między wodą a lasem. Mieścinie o wybujałych ambicjach i narcystycznej miłości. Gdzieś, gdzie gombrowiczowskiego materiału jest pod dostatkiem. I idąc za przykładem mistrza, też te złe moce tkwiące wydalę na zewnątrz. Oczyszczę się z tego beznadziejstwa, bo ludzi nie zmienię, mogę co najwyżej ich wymienić na innych. A to takie proste.

Pozostanę  przy tych co nie robią ze wszystkiego problemu, a robią ze mną film. Na szczęście stanowią oni 80% składu osobowego naszej ekipy. Pozostałe 20 nie udało się zrewitalizować, a więc pozostaje sięgnąć po drastyczniejsze środki.

I tak oto blog mnie oczyścił. Czuję się wiosennie.