Jak zostałem miss

O takim okresie, z jakim mam ostatnio do czynienia Boy pisał: „życie w człowieku zamiera, że w żyłach zamiast krwi sączy się z wolna jakaś lepka maź, mózg zamienia się w miękką ciastowatą masę, duszę zaś wypełnia obmierzła zgryźliwość”. Człek po tylekroć słyszy, że „po świętach”, ,,po Nowym Roku”, iż sam przyjmuję pozycję wyczekującego na miedzy zająca. Czekam na kolejny rok - 2013. A mijający kończę podsumowaniem. Wystawili mnie niczym klacz na aukcji w Janowcu Podlaskim. Filmowe wydarzenie roku, kulturalne wydarzenie, osobowość roku i tylko nie wiadomo, dlaczego nie startuję w plebiscycie na najlepszego sportowca. A myślę, że miałbym tam największe szanse, gdyż internauci bywają przekorni, o czym dowodzi chociażby wygrana Kim Jong Una na człowieka roku magazynu Time. Internauci wybrali go spontanicznie i dopiero cwane jury musiało zamienić zwycięzcę, na Baraca. Takie to bywają osądy anonimowych. Gorzej jest, gdy trzeba wydać na głosowanie 1.22 + VAT. Nawet rodzony syn oznajmił mi, że na starego zagłosuje jak mu doładuję telefon za 30 złociszy. To się chyba raczej nie opłaca i nie podreperujemy finansów lokalnych gazet. Całe szczęście, że plebiscytoróbcy nie urządzają swoich rankingów na wzór wyborów miss. Musiałbym wtedy wypowiadać się publicznie o mojej miłości do zwierząt, swoją przyszłość wiązać z ratowaniem afrykańskich dzieci i wielorybów oraz biegać w bikini po scenie. Chociaż chociaż w jednym z plebiscytów konkuruję z jakąś misską. Drugą wicemiss Polski. I na dodatek wygrywam z nią. Dziwne. Przecież mam krzywe nogi jak cholera i cycków mi brak, a wychodzi, że jestem co najmniej pierwszą wicemiss Polski. Z tych wszystkich plebiscytów, to jednak najważniejszy jest dla mnie ten życzeniowy.  To postanowienie noworoczne. Spośród licznych nałogów i wad, jakie mnie opętały w mijającym roku, musiałem wybrać losowo jedną pozycję i obiecać sobie, że w przyszłym to nie, nie ani razu. Pozbywam się diabła. Traf chciał, że wypadło na glutaminian sodu. Także w nowym 2013 roku chińskich zupek nie będę już jadł. Precz z nałogami i szczęśliwego Nowego Roku!

Niby to nekrolog

Taki to sobie trochę smutny a trochę nie, prawie nekrolog. Smutny, bo człowiek odszedł, ale już mniej, bo miał 104 lata. Sławę, pieniądze i kobiety chyba też. Z jedną przeżył 76 lat, a gdy owdowiał, ożenił się po raz drugi w wieku 99 lat. Ciekawe życie miał ten Pan i osiągnął nieśmiertelność wchodząc na karty historii jako jeden z najwybitniejszych architektów świata. Oscar Nemeyer. Zaprojektował wiele znaczących budowli na całym niemalże świecie. I jako jeden z nielicznych w dziejach ludzkości miał wraz z Lucio Costą możliwość wybudowania stolicy państwa na klepisku, całe miasta od podstaw. Najbrzydszego miasta na świecie. Przedtem to tylko Speer z Hitlerem tego próbowali, ale im Armia Czerwona trochę bombek w plany trzepnęła i nic z tego nie wyszło. Nemeyerowi się udało, chociaż był komunistą, a oni raczej wolą burzyć niż budować. W 1960 r. nowa stolica Brazylii już stała. Absolwentom zreformowanych, wczesnokapitalistycznych uczelni polskich XXI wieku przypominam, że stolicą Brazylii nie jest Rio de Janeiro, lecz koszmarne bezduszne miasto Brasilia. Nie o nie jednak chodzi. Cały dzień zachodzę w głowę jak szanowny Pan Nieboszczyk mógł zaprojektować ponad 600 budowli. Faktem jest, że długo żył, z tego mógł być aktywny zawodowo jakieś 70. Co nam daje 25 500 dni. To jak sobie odejmę urlopy, święta, dni chorobowe, kataklizmy i deratyzacje, podzielę to przez ilość zrealizowanych projektów /były też takie, co pozostały na papierze/, wychodzi mi jeden na miesiąc. Ulubionym jego materiałem budowlanym był beton - to jak co miesiąc oddawali jedno gmaszysko, to przecież nie zdążył zastygnąć. No jakoś nie chce mi się wierzyć: przecież u nas most budują i budują, różne hale i sale latami stawiają, a w dalekiej Brazylii myk i co 30 dni setki tysięcy ton betonu przybiera realny kształt.

Panie Oskarze Nemeyer wielki szacun i odpocznij sobie teraz.

Wysyp talentów

fot.M.Kujawa

Przed laty z nieznanych mi do długo powodów otrzymałem z rąk prezydencko - tofifestowych statuetkę Flisaka. Zdziwiło mnie to wtedy, bo przyznano mi ją za rzekome integrowanie środowiska filmowego w Toruniu. Rzecz to niebywała, bo takowego w naszym mieście nie ma. To jak mogłem łączyć i inspirować coś, co nie istnieje? I tak to się dziwiłem prawie dwa lata, aż tu nagle po premierze „Panoptikonu” okazało się, że mój ździw był jałowy. Ono istnieje tylko się nie ujawniało. Gdzieś tam w formie zarodnikowej przesiadywało przy knajpianych stolikach nad kufelkiem piwa. Aż tu nagle po 23 listopada zaczęło kiełkować. Wypełzło spod ziemi towarzystwo znawców X muzy. Sami specjaliści od dźwięku, eksperci od scenariuszy i montażu, światła, prowadzenia kamery oraz gry aktorskiej. Szał filmowy ogarnął miasto. A najaktywniejsi okazują się poeci. A poeta to wiadomo taki gość, co to nie wiadomo, do czego służy. Poczyta na wieczorkach poetyckich swoim sześciu kolegom, też poetom kilka swoich wierszy. Powzdycha, pojęczy, pokwiczy i wyłazi na miasto w poszukiwaniu kolejnego słuchacza. Pech chciał, że trafił na mnie. Nie do końca jeszcze wyrwany z ramion dziewięciu muz pcha się w ramiona dziesiątej i stanowczym głosem oznajmia mi – „Cóż kolego, ja Ci powiem, jaki film musisz zrobić! Taki bardziej psychodeliczny. Bo ten Twój jest do dupy, ale nie martw się, ja wiem jak zrobić następny. Ja Ci pomogę”. Po czym nie znalazłszy w mojej ospałej reakcji entuzjazmu, odszedł obrażony. Jego miejsce natychmiast zajął inny poeta i on także wiedział. Potem był aktor, muzyk, dziennikarz i jeszcze wielu innych. Dowiedziałem się, jakie kolory powinienem zastosować, jakich aktorów zatrudnić, jaką muzykę dać, jak kamerę prowadzić i tak w koło Macieju. Trochę ciężko mi to zapamiętać i połączyć w całość tym bardziej, że każda kolejna rada wypowiadana przez „życzliwego” zaprzecza poprzednim. I tak oto film obywatelski powoli zamienia się w słuchowisko – koncert życzeń ukrytych i niespełnionych talentów filmowych. Tydzień słuchałem i wystarczy. Czas zabrać się za kolejny film, a tych wszystkich mądrali pozostawić samym sobie tam gdzie byli.