Komentarz z Ostromecka

Po filmowym spotkaniu w Ostromecku w sprawie Regionalnego Funduszu Filmowego należy się komentarz. Niektórzy czekają trzęsąc portkami. Oto on : xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx.

 I tyle. Cenzura. Młody Pan Żydowicz mi zabronił się wypowiadać, ponieważ wszystko psuję i skłócam środowisko filmowe. I jak fundusz nie powstanie to też będzie moja wina a tego bym nie chciał. Przez tą moją niewyparzoną gębę. To będę milczał zgodnie z jego życzeniem. Pan każe sługa musi.

A szkoda bo tam pod tymi krzyżykami same miłe rzeczy pisałem. Może kiedyś……

UWAGA!!! To NIE jest moje osobiste spojrzenie na niedzielne spotkanie filmowców regionalnych w Ostromecku ani nie reprezentuję żadnego środowiska to tak naprawdę jest zdanie mojej sąsiadki, Pani Pelagii, co najpiękniejsze pelargonie hoduje na balkonie.

Prawie,prawie a wygrałem

Fot.Anna Wojciulewicz

Zaczęło się od zwykłego zakładu. Gadka szmatka, rąsia rąsia i przecięte. 100 laików pod dowolnie wybranym przeze mnie zdjęciem a zamieszczonym na facebooku. Po co? Nie wiem. Zakłady mają często to do siebie, iż nie muszą być sensowne. Trzy dni i żadnych ogłoszeń, wydarzeń i budowania piramidy. Tylko ręczna robota, pierwotne działania. 100 to jednak na mnie dużo. Co innego, gdybym tak miał chociaż miseczkę nr.4, włos bujny po pas i rzęsy czterokrotnie wydłużone. Ale nie mam, mam tylko gębę siekniętą upływem czasu, włos sporadyczny i krótki a klatę płaską jak pas startowy na lotnisku w Modlinie. Czyli odpada. Można by zaszokować, gołą dupę pokazać albo zdjęcie rentgenowskie swoich płuc. Niestety, nie posiadam takich fotek. Zamieszczenie mojej podobizny z napisem „Wyszedł z domu i nie wrócił. Ktokolwiek wie” nie wchodziło w rachubę, bo to jednak ogłoszenie. W serialu żadnym nie występowałem, w kółko na motorku nie jeżdżę, ani nawet nie gram chociażby na bębenku. Fanów nie mam, to co zrobić? Przyszło mi osobiste prośby słać do każdego, kto tylko zieloną kropkę zapali. I się udało.

Stówka była na dwa dni przed czasem. Zakład wygrany. A ile w tym czasie ożywionych kontaktów, niespodziewanych rzeczy się wydarzyło. No prawie się wydarzyło. Kilkoro współpracowników do kolejnych filmów się znalazło. Prawie, bo trzeba się jeszcze bliżej poznać i myśl artystyczną wymienić. Sprzedałem kilkanaście płyt z Panoptikonem. Prawie, bo filmu jeszcze nie ma na płycie. Ciekawą projekcję, plenerową filmu, na rampie kolejowej uzgodniłem. Prawie, bo jeszcze trzeba to zorganizować. Z największym toruńskim opozycjonistą założyłem komitet wyborczy. Prawie, bo jeszcze nie za bardzo wiadomo jaki i o jakie wybory chodzi. I wiele jeszcze różnych takich „prawie”. Największe jednak „PRAWIE” to takie, że prawie artystą się stałem, prawie sztukę uprawiałem i performance zrobiłem. Gdybym nie dla skrzynki piwa całą tę akcję rozbujał, ale jakąś ideę delikatnie musnął i w realu na ulicy, między ludźmi w interakcję wszedł, to by było coś. A tak, to tylko fejsowym performerem zostałem w społeczeństwie zielonokropkowców.

A gdyby jednak miało chodzić o sztukę to dał bym to zdjęcie, które jest doskonałe. Wspaniały, dynamiczny, żywy portret społeczny. Jeżeli zgadzacie się ze mną to oczywiście lajkujcie.

Żyj tak,.........

fot.Łukasz Balcerzak

Czy można robić trzy filmy jednocześnie? Na to wygląda, że można. I dobrze. Jest energia, jest zapał, pomysły i dużo chętnych, gotowych do współpracy. Para –buch, koła – w ruch, jadę jak lokomotywa. I za Tuwimem powtórzę – „Żyj tak, aby znajomym zrobiło się nudno, gdy ciebie zabraknie.”

Trzy krótkometrażowe, to w sumie wychodzi jeden wielkości „Panoptikonu”. Roboty na rok. A wszystkie są inne gatunkowo.

Pierwszy to film biograficzny. Nazwałem go „Ciastko z pieprzem”, czyli pierniczek z Torunia. Rzecz o przedwojennej mega aktorce pochodzącej z Torunia, Helenie Grossównie. Wprawdzie początkowo miał powstać fabularyzowany dokument „Piękna i Bystra” ale z racji tego, że urzędnicy od kultury całkowicie mnie zignorowali, mnie i samą postać tej wielkiej aktorki, przystępuję do planu „B”. Filmu skromniejszego, bardziej nastrojowego. Pierwsze zdjęcia już zrobiliśmy. To był wywiad z Krzysztofem Trojanowskim, toruńskim biografem aktorki. Czekają nas jeszcze zdjęcia w Poznaniu, w Warszawie i dużo ślęczenia w Filmotece Narodowej.

Drugi film jest offowy. Scenariusz napisaliśmy z Krystianem Wieczyńskim. Wstępnie nazwaliśmy go „Bicie serca”. To thriller o perypetiach chorego serca z psującą się żarówką w tle. Do zdjęć przystąpimy w październiku. Prawdopodobnie nie w Toruniu, gdyż to już zakrawa trochę na masochizm.

Trzeci natomiast jest z gatunku moich najbardziej ulubionych. To będzie fabularyzowany dokument, film historyczny. Opowieść z ostatnich dni życia Brunona Schulza. Nazwałem go jego słowami „Nie wyżyte życie”. Scenariusz ukończony, skończyłem go  trzy dni temu i wymaga zapewne jeszcze poprawek, ale pierwszy raz przy takiej pisaninie się wzruszyłem. Gdy musiałem rozstrzelać trzy Żydówki więźniarki, to łezka w oku mi się zakręciła.